Πέρασαν επτά χρόνια από τη ψυχρή και οργανωμένη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από την νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής. Επτά χρόνια μετά την 18η Σεπτεμβρίου 2013, η δίκη της εγκληματικής νεοναζιστικής οργάνωσης πλησιάζει στο τέλος της. Ωστόσο, μπορεί το κεφάλαιο της Χρυσής Αυγής να φαίνεται πως κλείνει, ελπίζοντας στην πλήρη καταδίκη των φασιστών, παρόλα αυτά, η φασιστική απειλή παραμένει και οξύνεται διαρκώς. Το αυγό έχει εκκολαφθεί. Το εργατικό και λαϊκό κίνημα οφείλει να κοιτάξει το φίδι στα μάτια, χωρίς αυταπάτες.
Το νεοναζιστικό μόρφωμα, δεκανίκι του συστήματος
Το 2013 στην καρδιά της κρίσης, μέσα σε πλαίσιο ασφυκτικών αντιλαϊκών μέτρων από κυβέρνηση και Ε.Ε. με σκοπό να πληρώσει την καπιταλιστική κρίση ο λαός και να πέσει στα μαλακά το τοπικό και διεθνές κεφάλαιο, βλέπουμε για μία ακόμη φορά το πραγματικό πρόσωπο του συστήματος. Ολόκληρό το αστικό πολιτικό μπλοκ έκανε τα στραβά μάτια απέναντι σε μια νεοναζιστική εγκληματική οργάνωση μέσα στη βουλή, παρά τη γνωστή σε όλους δράση της (επιθέσεις σε αγωνιστές πρόσφυγες και μετανάστες). Η στάση αυτή σε καμία περίπτωση δεν ήταν τυχαία.
Η άνοδος της Χ.Α. στα χρόνια της κρίσης και η ανοχή από τα αστικά κόμματα της δράσης της, οικοδομήθηκε στη βάση: 1) της ανάγκης να “βγουν από τη μέση” οι ριζοσπαστικές φωνές, επικίνδυνες για το κεφάλαιο και την αστική τάξη, που απαιτούσαν να μην πληρώσει ο λαός την κρίση αλλά το κεφάλαιο και 2) του αποπροσανατολισμού της εργατικής τάξης από τον πραγματικό εχθρό, τον ταξικό (κυβέρνηση, κεφάλαιο, Ε.Ε.) και της διοχέτευσης της συσσωρευμένης λαϊκής οργής στους ξένους, στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Διαπιστώνεται λοιπόν ότι η συνεισφορά του νεοναζιστικού μορφώματος στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση που συνέβη εν μέσω της κρίσης ήταν καταλυτική, αποτελώντας για το κεφάλαιο ένα μέσο διάσπασης της εργατικής τάξης και “ελεγχόμενης πυροδότησης” της οργής της προς ασφαλείς κατευθύνσεις , ενώ παράλληλα έκανε και τη “βρώμικη δουλειά” του απέναντι στο εργατικό, ανατρεπτικό κίνημα (χαρακτηριστικά τα πολυάριθμα παραδείγματα συγχρονισμένων επιθέσεων ΜΑΤ και ομάδων της Χ.Α. προς διαδηλωτές).
Μαζί με τη Χ.Α. Θα τελειώσει και η φασιστική απειλή;
Στα μέσα Μαΐου 2020, ο υπόδικος Η. Κασιδιάρης ανακοίνωσε την αποχώρησή του από τη Χ.Α. και την ίδρυση νέου κόμματος. Περίπου ένα χρόνο πριν, στις εκλογές του Ιουλίου 2019, η Χ.Α. δεν κατάφερε να μπει στη βουλή, ωστόσο δεν ισχύει το ίδιο για το εθνικιστικό κόμμα του Κ. Βελόπουλου. Την ανοιχτά φασιστική και νεοναζιστική Χρυσή Αυγή με τα τάγματα εφόδου, φαίνεται να διαδέχεται προοδευτικά μία “ακροδεξιά με γραβάτα” πιο βολική για την παρούσα κατάσταση, το ίδιο επικίνδυνη ιδεολογικά, αλλά πολύ πιο έυκολα προσεγγίσιμη (επίσημα πιά) από το αστικό μπλοκ, ενώ ταυτόχρονα φαίνεται ξεκάθαρα η ακροδεξιά στροφή και της ίδιας της κυβέρνησης και των μηχανισμών της (χαρακτηριστικό παράδειγμα το Υπουργείο και ο υπουργός ΠΡΟΠΟ). Η εξέλιξη αυτή είναι σαφές πως μόνο καθησυχαστική δεν είναι. Στην πραγματικότητα επιβεβαιώνει την εκτίμηση ότι κράτος, κεφάλαιο και αστικά κόμματα, σε μια περίοδο νέας όξυνσης της οικονομικής κρίσης, επιδιώκουν να χρησιμοποιήσουν με ακόμη πιο συστηματικό και απροκάλυπτο τρόπο την ακροδεξιά και φασιστική ρητορεία, απέναντι σε ένα νέο κύκλο λαϊκών διεκδικήσεων.
Μάλιστα, στη νέα φάση, η ανάγκη του κεφαλαίου για συντήρηση και φυσιογνωμική αναβάθμιση της ακροδεξιάς παρέμβασης στην κοινωνία συνδέεται και με την όξυνση των ανταγωνισμών στην ανατολική Μεσόγειο γενικά, και στο Αιγαίο ειδικότερα. Συγκεκριμένα, καθώς το ελληνικό (και το διεθνές) κεφάλαιο επιδιώκει την πλήρη κυριαρχία επί των κοιτασμάτων της περιοχής -με όχημα το Ελληνικό κράτος και τις θαλάσσιες ζώνες του- όλο και εντείνεται η συζήτηση περί “εθνικής συσπείρωσης” και “εθνικής ομοψυχίας” απέναντι στον “εχθρό”. Για το σκοπό αυτό, μια σοβαροφανής εθνικιστική φωνή που θα καλεί το λαό να παρατήσει τις ταξικές του διεκδικήσεις γιατί “κινδυνεύει η πατρίδα” είναι εξαιρετικά χρήσιμη, προκειμένου να αποφευχθούν τυχόν εσωτερικές εντάσεις, όσο το ελληνικό κεφάλαιο θα μετράει τις δυνάμεις του στα διεθνή ύδατα του Αιγαίου.
Αρκούν οι “θεσμικές οδοί”;
Στις 7 Οκτώβρη, η δίκη της Χ.Α. Φτάνει στο τέλος της, με την ανακοίνωση της απόφασης. Ωστόσο, είναι πλέον σαφές ότι ο λαός δεν έχει ξεμπερδέψει ακόμη με το τέρας του φασισμού. Η πλήρης καταδίκη της νεοναζιστικής συμμορίας είναι αναγκαία και θα είμαστε εκεί για να τη δούμε να επιβάλλεται. Πόσο απόλυτη να είναι όμως μια τέτοια νίκη, όταν το ίδιο το σύστημα που θα τους καταδικάσει, είχε προτείνει την αθώωσή του λόγω έλλειψης στοιχείων (πρόταση εισαγγελέως τον περασμένο Δεκέμβριο). Τελικά, όσο πιο βαθιά κοιτάει κανείς το φίδι στα μάτια, τόσο πιο ριζική αποδεικνύεται πως πρέπει να είναι η απάντηση. Λαϊκή, ταξική, μαχητική απέναντι συνολικά στο σύστημα που τον θρέφει και τον υποθάλπει. Στους δρόμους, τις πλατείες, τις γειτονιές μας θα είμαστε εκεί. Για τον Παύλο και για εμάς.
Ο Παύλος ΖΕΙ, τσακίστε τους ναζί.
