Η ΣΤΑΣΗ ΚΑΙ Η ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΡΩΜΑΝΟΥ
ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΟΥΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ
ΣΕ
ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ Η ΤΗΝ ΞΕΝΙΤΙΑ,
ΤΟΥΣ
ΓΕΡΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΤΩΧΟΥΣ ΜΙΑ ΩΡΑ ΝΩΡΙΤΕΡΑ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ
ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ
ΣΕ
ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ
Στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, ο 15χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος έπεφτε νεκρός από
σφαίρες αστυνομικών, μπροστά στα μάτια του συνομήλικου φίλου του Νίκου Ρωμανού.
Σήμερα, έξι χρόνια μετά, ο Νίκος Ρωμανός συνεγείρει πολλούς (όχι μόνο
νέους), ενώ σπέρνει εφιάλτες σε
άλλους τόσους.
Μιλάμε για τον «ληστή, εγκληματία και τρομοκράτη» Νίκο Ρωμανό. Είναι όμως η
απέχθεια για τη «ληστεία και το έγκλημα», αυτή που όπλιζε την κρατική
αντεκδίκηση;
Κάθε
άλλο.
Είναι η φιλία και η συντροφικότητα, που αρνείται να υποκύψει στον φιλοτομαρισμό. Το να
ζεις ΜΑΖΙ και για τους άλλους, επειδή ακριβώς αντιλαμβάνεσαι τη ζωή ως μοίρασμα. Το ακριβώς αντίθετο του
κυνικού «παρτάκια» ή του φιλήσυχου
«κοίτα τη δουλειά σου καημένε», που επιβάλει καθημερινά η σύγχρονη βαρβαρότητα.
Είναι η αξιοπρέπεια και το περήφανο βλέμμα αυτού που περιφρονεί το σκύψιμο και
το παρακαλετό.
Είναι η ανάδυση μιας στάσης αρχών, της υπεράσπισης αξιών, κόντρα στη χυδαία αντίληψη
πως η πολιτική στράτευση είναι μια συρραφή παζαριών, εξαγοράς και συμβιβασμών μεταξύ
μετριοτήτων.
Είναι η κραυγή απαίτησης μιας ζωής αξιοβίωτης, ταγμένης στο δίκιο και τη συλλογικότητα (αξίες που η
επίσημη αριστερά αδυνατεί ολοένα και περισσότερο να μπολιάσει στη νεολαία).
Αγανακτούσαν οι σφουγγοκωλάριοι γιατί
ξεχνάμε λένε τη ληστεία στο Βελβεντό
και ούρλιαζαν ακριβώς για να ξεχάσουμε την εξοργιστική
ληστεία των τραπεζών σε βάρος του λαού.
Να ξεχάσουμε Λαυρεντιάδηδες,
Χριστοφοράκους, Τσουκάτους, Μαντέληδες, μεγαλοεκδότες, μεγαλοεργολάβους και
χιλιάδες άλλους καταχραστές και διακινητές μαύρου πολιτικού χρήματος, που
κυκλοφορούν ελεύθεροι και μας κουνάνε και το δάχτυλο.
Να ξεχάσουμε τη λαφυραγώγηση του εργατικού
εισοδήματος από την κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Ένωση, με την αρωγή και των
λοιπών υπαλλήλων του μεγάλου κεφαλαίου (ΜΜΕ).
Ο Νίκος Ρωμανός δηλώνει και είναι αναρχικός. Αυτό προκαλεί αμηχανία στην κοινοβουλευτική αριστερά, που θέτει το σύνηθες ερώτημα:
«Μπορούμε ποτέ να συμφωνήσουμε με τέτοιες τυφλές ενέργειες και αδιέξοδες
τακτικές;»
Η απάντηση είναι προφανής - για όσους
προτάσσουμε την αναγκαιότητα της ταξικής
πάλης και την προτεραιότητα του μαζικού
αγώνα.
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΑΥΤΗ Η ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΟΥ ΘΕΤΕΙ Η
ΙΔΙΑ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ.
Το ερώτημα είναι γιατί αδυνατεί η επίσημη
αριστερά να εμπνεύσει στην κοινωνία την πάλη για το δίκιο και τη συλλογικότητα;
Το ίδιο το νεολαιίστικο αναρχικό ρεύμα
είναι η ζωντανή απόδειξη, ίσως και το τίμημα, μιας διαχειριστικής αριστεράς, που διατείνεται ότι θα αλλάξει τον κόσμο
«ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΤΖΑΜΙ». Ή
μιας αριστεράς, που βλέπει από το πρωί ως το βράδυ κάλπες, εκλογές και μερίδια εξουσίας. Μιας αριστεράς, που
περιορίζει τις συμμαχίες της αποκλειστικά στους «ΔΙΚΟΥΣ» της, με τους ίδιους κολοβωμένους
συλλογισμούς, χωρίς να βλέπει τις μαχόμενες ανατρεπτικές δυνάμεις σε μια
κοινωνία υπό σύληση.
Ιδού λοιπόν η Ρόδος ιδού και το πήδημα. Όχι
άλλες δακρύβρεχτες εκφράσεις αλληλεγγύης. Πολιτική
δέσμευση για ανένδοτο αγώνα, πρώτα απ’ όλα ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου στην εργασία (συνδικάτα,
δικαίωμα απεργίας, απολύσεις, συλλογικές συμβάσεις, ασφαλιστικά δικαιώματα,
δικαίωμα στη δουλειά και στη δίκαιη κατανομή του παραγόμενου πλούτου, ίσα
δικαιώματα για όλους στην εκπαίδευση και την υγεία).
Βέβαια, την περίοδο που διανύουμε, παρά την
εκλογική αναμονή, είναι έντονη η καχυποψία
του κόσμου για λύσεις μέσα από ξέπνοες κυβερνητικές αλλαγές, πολύ δε
περισσότερο αν αυτές προκύπτουν με τον κόσμο στον καναπέ.
Το παραμικρό όμως μπορεί ανά πάσα στιγμή να
βάλει φωτιά στον κάμπο της αγανάκτησης.
Και αυτό που φοβήθηκε το κυρίαρχο σύστημα
από τον Νίκο Ρωμανό ήταν ο σπινθήρας
που θα μπορούσε να προκαλέσει η στάση
και η λεβεντιά του. Αυτός είναι και ο μοναδικός λόγος της άτακτης
υποχώρησης μιας κυβέρνησης, που 24 ώρες πριν, δήλωνε υπεροπτικά πως δεν
εκβιάζεται από ληστές τραπεζών.
Ο φόβος για έναν τέτοιο σπινθήρα τους
υποχρέωσε να ξεπεράσουν το μίσος τους για όποιον μένει απροσκύνητος. Το μίσος
βέβαια για τη νεολαία, όσο αυτή δεν αντιστέκεται, παραμένει αδιαπραγμάτευτο.
(Πολύ πιο κάτω από όλους ο μισθός για τους κάτω
των 25. Πολύ χειρότερες ασφαλιστικές
ρυθμίσεις για τους νέους. Δουλεμπόριο
«μαθητείας», «πενταμήνων», «vouchers», ειδικά για τη νεολαία.)
Ας πάρουν όμως υπόψη τους τα λόγια του
Κινέζου φιλόσοφου Λάο Τσε (6ος
αιώνας π.Χ.), όπου αποτυπώνεται προφητικά η εποχή μας: «Στη χρυσή εποχή οι κυβερνήτες ήταν άγνωστοι. Την επόμενη εποχή ήταν
αγαπητοί και σεβαστοί. Μετά ήρθε η εποχή που τους κυβερνήτες τους φοβόντουσαν.
Και τέλος, ήρθε η εποχή που τους ΜΙΣΟΥΣΑΝ».
ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΕΥΒΟΙΑΣ
